De vitamine C in de taalbeschouwing; Over een ander menu voor taalculturele vorming en taalbeschouwing

Samenvatting

Er is de laatste tijd op verschillende manieren aandacht besteed aan het fenomeen taalbeschouwing en taalculturele vorming. Ik heb de indruk, dat er met betrekking tot die taalculturele vorming grofweg twee stromingen zijn te onderscheiden.
De ene stroming oriënteert zich vooral op de verscheidenheid aan culturen in het onderwijs en brengt taalculturele vorming in verband met intercultureel onderwijs. De taalfilosofische lesideeën die Geert Koefoed onlangs publiceerde in Moer (Koefoed, 1987) zijn daar een voorbeeld van, maar er is op dat gebied meer.
De andere stroming opereert met een begrip taalcultuur dat vooral in verband gebracht wordt met bevindingen in de moderne taalwetenschap en met wat in de pers geschreven wordt over kwesties als spelling, taalstrijd, e.d. Het artikel van Hendrix en Hulshof (1988-1989), dat ik in de rest van dit stuk als uitgangspunt neem, hoort in die stroming thuis.